Ο εκ Τ/κυπρίων περί διαμοιρασμού της εξουσίας και φυσικού πλούτου διχοτομικός λόγος...

Και στο σημείο αυτό, να μου επιτρέψετε μία -κάπως μεγάλη- παρένθεση: Όταν προ διετίας -στις 14 Φεβρουαρίου 2016- στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας “η Κύπρος”, στο πρωτοσέλιδο πολιτικό ρεπορτάζ, υπέβαλα το ερώτημα “γιατί, 41 χρόνια μετά, δεν επετεύχθη η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία;”, κρίθηκα ως εκτός κομματικής γραμμής. Και μου διαβιβάσθηκε η θέση αυτή -της γραμματείας του ΑΚΕΛ- από μέλος της. Βέβαια, γι’ αυτούς που διάβασαν ολόκληρο το κείμενο -όχι μόνο τον τίτλο- ουδόλως προέκυπτε κάτι τέτοιο. Απλά με στοιχεία, πληροφορίες και εκτιμήσεις πολιτικών αναλυτών προέβαλλα στο ρεπορτάζ τα -κατά την άποψή μου- αυτονόητα:
- πρώτον: ότι για την μέχρι την ημέρα εκείνη μη λύση του Κυπριακού η αποκλειστική ευθύνη βάρυνε -και βαρύνει ίσαμε σήμερα- την τουρκική πλευρά και ειδικότερα την Άγκυρα και,
- δεύτερο: εφόσον η ε/κ πλευρά στην ουσία υποχώρησε σε ότι αφορά την ΔΔΟ στις θέσεις της τ/κ πλευράς και ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε -παρότι τούτο ζητούσε και η τ/κ πλευρά- τότε κάτι πήγε στραβά. Κι αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο από την τουρκική αδιαλλαξία. Η οποία είχε -και εξακολουθεί να έχει- στο κεφάλι της άλλα ως λύση στο Κυπριακό.

Εντάξει στο εν λόγω ρεπορτάζ άσκησα και κριτική στον πρόεδρο Αναστασιάδη. Τον οποίο επέκρινα πως: σε μια δίωρη ενημέρωση των μελών της βουλής των Αντιπροσώπων, δεν βρήκε μια λέξη να πει για την Τουρκία. Ούτε καν την κατονόμασε, στην ομιλία του, ως υπαίτιο της μη λύσης. Ούτε καν αισθάνθηκε την ανάγκη να υπερασπιστεί την ε/κ πλευρά, υποβάλλοντας πως: ο λόγος που δεν είχαμε -και ακόμη και σήμερα, δύο χρόνια μετά, δεν έχουμε- το επιδιωκώμενο αποτέλεσμα -που για την ε/κ πλευρά είναι ένας οδυνηρός συμβιβασμός- ήταν και είναι είναι η τουρκική αδιαλλαξία. Ανεξάρτητα αν η ε/κ πλευρά είχε, στο διάβα όλων αυτών των χρόνων, κάνει οποιαδήποτε επί μέρους λάθη.

Και, κλείνοντας την παρένθεση, θέλω να επαναλάβω πως: είναι άδικο για την ε/κ πλευρά να επαναλαμβάνεται συχνά πυκνά -και/ή να υπονοείται- πως είναι η μη λύση που οδηγεί στα τουρκικά επεκτατικά και πειρατικά τετελεσμένα. Ωσάν και είναι η ε/κ πλευρά που δεν θέλει λύση και όχι η Άγκυρα και οι όποιες υπερβολικές και αστήρικτες -με βάση το διεθνές δίκαιο- τ/κ απαιτήσεις. Τις οποίες πρέπει να καυτηριάζουμε. Και όχι -δια της σιωπής- να τις θωπεύουμε...

Και επανέρχομαι στα επί του θέματος σημερινά: Στις τ/κ αντιλήψεις περί των δικαιωμάτων των Κυπρίων πολιτών στον πλούτο της χώρας μας, αλλά και στα περί του διαμοιρασμού εξουσίας τε και πλούτου και/ή της συνδιαχείρισης -με τους Τ/κ- του φυσικού πλούτου. Και επειδή έχω στην πορεία μου μέσα στον χρόνο να λέω την άποψή μου χωρίς περιστροφές, θεωρώ την τελευταία παραφιλολογία από τους εκπροσώπους της τ/κ κοινότητας και του κατοχικού καθεστώτος λόγο διχοτομικό, διχαστικό και, χωριστικό, όχι λόγο ενωτικό και συνύπαρξης ενός λαού σε μα κοινή και σε μια ενωμένη πατρίδα, ανεξάρτητα μορφής άσκησης της εξουσίας και κρατικής οργάνωσης.

Οι Ε/κ, δήλωσε την περασμένη βδομάδα ο κατοχικός ηγέτης, Μουσταφά Ακιντζί, πρέπει να καλλιεργήσουν μια νέα αντίληψη διαμοιρασμού, προκειμένου να υπάρξει ένα νέο μέλλον... Πρέπει, είπε, να υπάρξει μια νέα προσέγγιση στην ε/κ πλευρά σχετικά με τον διαμοιρασμό της εξουσίας και των φυσικών πόρων με τους Τ/κ, δηλώνοντας πως: οι Τ/κ δεν θα παραιτηθούν από τα δικαιώματα τους...

Από την πλευρά του, ο λεγόμενος υπουργός Οικονομικών και Ενέργειας στα κατεχόμενα, Οζντίλ Ναμί, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» ανέφερε πως οι Τ/κ έχουν δικαιώματα σε όλα τα τεμάχια, ενώ μίλησε γα φόρμουλα που θα επιτρέπει στους Τ/κ να λαμβάνουν από κοινού με τους Ε/κ αποφάσεις για όλα τα ζητήματα των υδρογονανθράκων και κάλεσε τους Ε/κ είτε να δεχθούν συνδιαχείριση του φυσικού αερίου είτε να προχωρήσουν σε πάγωμα του ενεργειακού σχεδιασμού μέχρι τη λύση του Κυπριακού. Υποβάλλοντας, μάλιστα, να λαμβάνουμε από κοινού αποφάσεις σχετικά με το ποιος δραστηριοποιείται στην κυπριακή ΑΟΖ, πότε και πώς...

Παρατήρηση πρώτη: Ουδείς κάλεσε τους Τ/κ να παραιτηθούν των όποιων δικαιωμάτων τους. Ταυτόχρονα, όμως, ουδείς μπορεί να αποστερήσει από τους Ε/κ -και λοιπές κοινότητες- τα δικά τους δικαιώματα σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας. Κι αν έχει κάποιους που αποστερούνται αυτά τα δικαιώματα είναι οι Ε/κ από την συνεχιζόμενη, για 44 σχεδόν χρόνια, τουρκική κατοχή.

Παρατήρηση δεύτερη: Η εξουσία σε ένα κράτος δεν διαμοιράζεται. Ούτε και σε αυτό το ομόσπονδο κράτος. Η εξουσία μιας κρατικής οντότητας είναι ενιαία και αδιαίρετη και έτσι ασκείται. Ανεξάρτητα από την διαχείριση από κάθε ομόσπονδη συνιστώσα πολιτεία των επί μέρους εξουσιών, που σ’ αυτές το ομόσπονδο σύνταγμα κατανέμει. Και οι οποίες επ’ ουδενί μπορούν να υπερέχουν του ομοσπονδιακού συντάγματος, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών του συνόλου των πολιτών του κράτους αυτού.

Παρατήρηση τρίτη: Για διαμοιρασμό της εξουσίας μπορούμε να μιλούμε μόνο σε περίπτωση δύο χωριστών κρατικών οντοτήτων που για οποιονδήποτε λόγο έχουν κάποια μεταξύ τους σύνδεση. Στην Κύπρο, όμως, τέτοιες χωριστές κρατικές οντότητες δεν υπάρχουν. Προβλέπεται να δημιουργηθούν στα πλαίσια μιας ομοσπονδιακής κρατικής δομής δύο οντότητες, που θα υπάγονται όμως στην ομόσπονδη πολιτεία με μια ενιαία κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα και μια ιθαγένεια για το λαό της. Η οποία,όμως, ακόμη δεν δημιουργήθηκε, εξ υπαιτιότητας της Άγκυρας. Αλήθεια, οι εκπρόσωποι του κατοχικού καθεστώτος, μιλώντας για διαμοιρασμό της εξουσίας, υπονοούν δύο χωριστές κρατικές οντότητες στο νησί; Αν ναι, ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε!

Παρατήρηση τέταρτη: Στην ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος -από καταβολής του- μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο, εξουσία ασκεί η νόμιμα -και βάσει του Συντάγματος- εκλεγμένη κυβέρνηση. Κι η εξουσία αυτή δεν μπορεί να διαμοιραστεί με το -μη αναγνωρισμένο διεθνώς- παράνομο υποτελές κατοχικό μόρφωμα, που η Άγκυρα δημιούργησε στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη.

Παρατήρηση πέμπτη: Η οντότητα που Άγκυρα και κατοχικό καθεστώς θέλουν να προσδώσουν στο ψευδοκράτος, όπως και η εδαφική έκταση που καταλαμβάνει δεν μπορούν να νομιμοποιηθούν, αφού είναι αποτέλεσμα βάρβαρης τουρκικής εισβολής και κατοχής, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, παραβιάζοντας κατάφωρα της κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και βασικές ελευθερίες του κυπριακού λαού στο σύνολό του. Η δε έκταση που το υποτελές αυτό κατοχικό μόρφωμα καταλαμβάνει είναι αποτέλεσμα αφ’ ενός αυτής της παράνομης εισβολής και κατοχής και αφ’ ετέρου βίαιης εθνοκάθαρσης, που η Άγκυρα εφάρμοσε -και εφαρμόζει για 44 σχεδόν χρόνια- στην Κύπρο. Αυτή ο παράνομη οντότητα, λοιπόν, δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί,απαιτώντας μάλιστα προς τούτο και την ψήφο των Ελληνοκυπρίων.

Παρατήρηση έκτη: Ο φυσικός πόρος μιας χώρας δεν διαμοιράζεται στους πολίτες -όποια και αν είναι η κοινοτική και/ή εθνο-θρησκευτική τους προέλευση- ως άτομα, αλλά στο σύνολο του λαού. Και αυτό όχι σε... μετρητά, αλλά υπό μορφή κοινωνικών παροχών, υποδομών, αναπτυξιακών έργων, στην παιδεία, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό και στις ευπαθείς ομάδες. Κι είναι απορίας άξιον από που ο κ. Ακιντζί αντλεί για τους Τ/κ ένα τέτοιο δικαίωμα.

Παρατήρηση έβδομη: Αποφάσεις για όποιο θέμα αφορά την Κυπριακή Δημοκρατία και το λαό της λαμβάνουν οι συντεταγμένοι θεσμοί και τα συντεταγμένα όργανα. Και το παράνομο κατοχικό καθεστώς -άρα και οι λεγόμενοι θεσμοί και αξιωματούχοι του- ουδόλως συνιστά συντεταγμένο θεσμό ή όργανο της Κυπριακής Δημοκρατίας και επ’ ουδενί αποκτά δικαίωμα να λαμβάνει μέρος στις αποφάσεις ως χωριστή νόμιμη οντότητα. Κι αυτό με όλο το σεβασμό στους Τ/κ, οι οποίοι -δια των ηγητόρων τους- προφανώς επιφυλάσσουν για τους εαυτούς τους δικαιώματα που αντί να ενώνουν χωρίζουν το λαό μας.

Παρατήρηση όγδοη: Η Κύπρος, στο διάβα της ιστορίας, ήταν πάντα μία χώρα κι ο λαός της ένας. Ανεξάρτητα ότι στην πολλών χιλιάδων ιστορική της πορεία πέρασαν από αυτή κουρσάροι και εισβολείς πολλοί. Ο κυπριακός λαός παρέμεινε στη γη των πατέρων του και η μάνα κυπριακή γη απορρόφησε και έκανε ένα με το λαό της χώρας όσους ξένους με όποιο τρόπο ήλθαν και έμειναν μόνιμα στο νησί.

Όχι τυχαία, λοιπόν, αυτός ο λαός ζούσε σε όλα τα μήκη και πλάτη της μικρής μας πατρίδας, φτιάχνοντας ένα μωσαϊκό ζωής και δημιουργίας, που ευκρινώς απεικονίζεται στον δημογραφικό χάρτη του νησιού στη βάση της κοινοτικής, εθνο-θρησκευτικής προέλευσης των Κυπρίων. Τολμώ δε να υποβάλω πως: αυτόν τον χάρτη θα έπρεπε η ε/κ πλευρά να δώσει στη διάσκεψη του Κραν Μοντανά, μαζί με τον χάρτη για τις δύο συνιστώσες ομόσπονδες πολιτείες και το έδαφος της κάθε μίας εξ αυτών. Για να καταδείξει το μέγεθος της υποχώρησης για τη συνομολόγηση της ομοσπονδιακής κρατικής δομής, με στόχο την επανένωση της Κύπρου και του λαού μας.

Αυτόν τον χάρτη, που έχω ήδη δημοσιεύσει μερικές φορές, θα δημοσιεύω συχνά-πυκνά. Ως υπόμνηση στους σύνοικους Τ/κ -και τους ηγέτες τους- αλλά και ως υπόμνηση και στους Ε/κ πολιτικούς και πολιτειακούς ηγέτες ότι έχουν και οι Ε/κ δικαιώματα σ’ αυτό τον τόπο...