Γράφει: Γιάννης Ιωαννίδης*

Ο Μίκης Θεοδωράκης αποτελεί πλέον ιστορική παρακαταθήκη για τον Ελληνικό Λαό αλλά και την οικογένειά του. Άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του μεγάλου Οικουμενικού Μουσουργού, συμβάλλοντας στον εμπλουτισμό της Μουσικής Δημιουργίας ανά τον Κόσμο. Μαζί με τον Ζορμπά και το Μπουζούκι έχουν καταξιωθεί πλέον ως μέρος της Παγκόσμιας Μουσικής Κληρονομιάς.

Το έργο του είναι αξιοζήλευτο από κάθε άποψη. Δεν είναι απλό ούτε απλοϊκό. Δεν γίνεται ανάγνωση σ’ ένα επίπεδο και ουχί ξεκομμένο από την ιστορία της Ελλάδας του ’40 μέχρ και σήμερα. Γνωρίζοντας βιωματικά ο ίδιος από πρώτο χέρι τη ξένη εισβολή και κατοχή των Μουσολίνι και Χίτλερ, που είχε συνέχεια με τη ληστρική επίθεση των Δυτικών ΝΑΤΟϊκών σε βάρος της χώρας και του λαού του, μέσα από τoν εμφύλιο, τα ξερονήσια και τις φασιστικές δικτατορίες, δεν μένει ασυγκίνητος. Εμπλέκεται έντονα και αποφασιστικά στο αγωνιστικό πολιτικό πεδίο, γεμίζοντας τις δράσεις του με τον διαπρύσιο αγωνιστικό πολιτικό λόγο, πέραν του Στίχου και της Μουσικής.