15 Ιουλίου 1974: Το πραξικόπημα, η ΕΟΚΑ Β’ και ο πρόεδρος Αναστασιάδης...
- Written by Κύπρος Κουρτελλάρης
- Be the first to comment!
Γράφει: Κύπρος Κουρτελλάρης
Και να θέλουμε να ξεχάσουμε την μεγάλη προδοσία που έγινε σαν σήμερα, σαράντα έξι ακριβώς χρόνια πριν, δεν μπορούμε. Δεν μπορούμε, γιατί μας τη θυμίζει η κατοχή. Δεν μπορούμε γιατί μας τη θυμίζει η τεράστια εκείνη τουρκική σημεία που μολύνει τον Πενταδάκτυλο. Δεν μπορούμε γιατί μας το θυμίζει ο βίαιος διαχωρισμός του νησιού και του λαού μας, που με μια λέξη λέγονται “κατοχή”. Δεν μπορούμε γιατί μας το θυμίζουν οι νεκροί του χουντοφασιστικού και εοκαβήτικου τουρκοφόρου πραξικοπήματος. Δεν μπορούμε γιατί μας το θυμίζουν οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι τραυματίες, οι εγκλωβισμένοι, οι πρόσφυγες, οι παθόντες, οι ανάπηροι της βάρβαρης τουρκικής εισβολής· η δεύτερη όψη του δίδυμου εγκλήματος σε βάρος της Κύπρου και του λαού μας. Που οι Αγγλοαμερικάνοι ετοίμασαν στα ΝΑΤΟϊκά μαγειρεία και μίσθαρνα όργανά τους στην Ελλάδα και την Κύπρο το “σέρβιραν” σε καυτό, φονικό πιάτο στον λαό μας. Ο οποίος έκτοτε βιώνει τα τραγικά αποτελέσματα αυτής της προδοσίας.
Και σ’ αυτή την τραγωδία απάνω, ο λαός μας βιώνει μια άλλη τραγωδία. Εξίσου εφιαλτική. Γιατί, βλέπετε, οι σημερινοί κυβερνώντες κατάφεραν το ακατόρθωτο: Να έχουμε βιώσει ένα πραξικόπημα, αλλά να μην έχουμε Κύπριους πραξικοπηματίες! Να υπάρχει έγκλημα, αλλά να μην υπάρχουν εγκληματίες! Να έχει γίνει μια μεγάλη προδοσία, αλλά να μην υπάρχουν προδότες! Και να ξεχειλίζει η ένοχη συναγερμική παράταξη -της συναγερμικής διακυβέρνησης περιλαμβανομένης- από υποκρισία. Γιατί τι άλλο από υποκρισία είναι να έχει στεγάσει, πολιτικοποιήσει, απενοχοποιήσει και εν τέλει “δικαιώσει” την ΕΟΚΑ Β’ και τη δράση της -πριν, κατά και μετά το χουντοφασιστικό και εοκαβήτικο πραξικόπημα- και την ίδια ώρα να καμώνονται πως τιμούν τους ήρωες της Αντίστασης; Όπως καλή ώρα τον φλογερό πατριώτη Παπαλάζαρο, που εγκατέλειψε πριν λίγε ημέρες τα εγκώσμια. Μαχητής ο ίδιος της Αντίστασης αλλά και πατέρας δύο ηρώων, της δημοκρατίας και της ελευθερίας της Κύπρου μας.
Απ’ αφορμή ακριβώς τον θάνατο του Παπαλάζαρου, στο εν τύποις πόνημά μου της περασμένης Τρίτης και το μήνυμα -ορθό, βέβαια, κατά τα άλλα- του προέδρου Αναστασιάδη, του υπέβαλα, μεταξύ άλλων τα ακόλουθα ερωτήματα:
“Αλήθεια, πρόεδρε Αναστασιάδη: Εκείνες τις μαύρες ημέρες, εσείς προσωπικά που ήσασταν; Τι κάνατε τις μέρες, τις βδομάδες και τους μήνες πριν την αποφράδα εκείνη μέρα, πριν τον μαύρο εκείνο Ιούλη του 1974, για να μην έλθε ποτέ στο νησί μας αυτή η μέρα; Κι ακόμη: Τι κάνατε, πρόεδρε Αναστασιάδη εκείνη την μαύρη ημέρα, για να μην πετύχει το πραξικόπημα; Με άλλα λόγια, πρόεδρε Αναστασιάδη, εκείνη τη μέρα εσείς προσωπικά σε ποιανού την πλευρά είσασταν; Και στις ημέρες αυτές περιλαμβάνω και την ημέρα του Δεκαπενταυγούστου της χρονιάς εκείνης. Όταν, δηλαδή, ο Αττίλας ξεκίνησε ήδη της Β’ φάση της εισβολής και προέλαυνε προς ανατολάς κατά της ανοχύρωτης Αμμοχώστου και προς δυσμάς κατά Μόρφου μεριά...”. Και λίγο πάρα κάτω διερωτήθηκα:
«Όταν ο πρόεδρος Αναστασιάδης μετέτρεψε σε επίσημη πολιτική θέση της πολιτείας τη θέση του ιδίου και του κόμματός του για βία και αντιβία, καταπίνοντας κυριολεκτικά το αντισυνταγματικό, το έκνομο, το παράνομο, το προδοτικό και το φασιστικό της δράσης της ΕΟΚΑ Β' και του τουρκοφόρου πραξικοπήματος, πως αυτή η πολιτεία, της οποίας ο ίδιος σήμερα προεδρεύει, επιδεικνύει σεβασμό και αναγνώριση “της προσφοράς της οικογένειας του ιερέα Παπαλαζάρου Νεοφύτου στους αγώνες για προάσπιση της Δημοκρατίας και της ελευθερίας του τόπου”;».
Δεν έτυχα, βέβαια, οποιασδήποτε απάντησης. Γι’ αυτό, λοιπόν, επανέρχομαι, ανήμερα της επετείου του προδοτικού χουντοφασισιτκού και εοκαβήτικου πραξικοπήματος, αντί άλλου επετειακού σημειώματος, με κάποια συναφή ζητήματα και ερωτήματα που έθεσα οκτώ χρόνια και πέντε μήνες πριν από σήμερα: Σ’ ένα δημοσιευμά μου στη “Χαραυγή”, στις 21 του Φλεβάρη 2013. Ήταν σε μια σειρά δημοσιευμάτων με γενικό τίτλο “Αυτοί που θέλουν να μας ξανακυβερνήσουν” και το συγκεκριμένο δημοσίευμα -το πεντηκοστό στη σερά- δημοσιεύθηκε μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής των προεδρικών εκλογών του 2013. Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το εν λόγω δημοσίευμα, διευκρινίζοντας πως: στα όσα υπέβαλα και/ή ρωτούσα τότε, δεν έτυχα ίσαμε σήμερα οιοδήποτε σχολίου μηδέ απάντησης από αυτούς στους οποίους απευθυνόμουν. Έγραφα, λοιπόν στις 21 του Φλεβάρη 2013:
«Ενώ η Κύπρος ζούσε ήδη τις φοβερές συνέπειες της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, την οποία έφερε το τουρκοφόρο χουντοφασιστικό και εοκαβήτικο πραξικόπημα, ενώ θρηνούσε νεκρούς και εδάφη, μια ομάδα του σκληρού πυρήνα της ΕΟΚΑ Β’ στη Λεμεσό συσκεπτόταν στις 3 Αυγούστου 1974, για να ενημερωθεί “επί του εθνικού θέματος και να ληφθούν αποφάσεις δια την μελλοντική πορεία”! Για να ολοκληρώσει, προφανώς, το έργο που άρχισε στις 15 του Ιούλη 1974. Με το προδοτικό και τουρκοφόρο χουντοφασιστικό και εοκαβήτικο πραξικόπημα. Κι αυτό τη στιγμή που:
Οι ίδιοι ΕΟΚΑΒητατζήδες από τότε ίσαμε σήμερα διατείνονται ότι το πραξικόπημα ήτανε έργο όχι -και- της ΕΟΚΑ Β’, αλλά μόνο της χούντας των Αθηνών! Ωσάν, δηλαδή, οι ένοπλοι -και μη- που έστειναν μπλόκα στους δρόμους των πόλεων της αιμάσσουσας Κύπρου από το πρωινό της 15ης του Ιούλη 1974 μέχρι το πρωινό της βάρβαρης τουρκικής εισβολής -στις 20 του ίδιου μήνα- ήσαν Ελλαδίτες και όχι Κύπριοι της ΕΟΚΑ Β’. Αλίμονο, όμως, Κύπριοι πολίτες ήσαν όλοι αυτοί που κυκλοφορούσαν με όπλα στους δρόμους για να επιβάλουν τους “νόμους” του προδοτικού πραξικοπήματος. Ελέγχοντες και εκφοβίζοντες πολίτες και επιτιθέμενοι κατά νομιμόφρονων πολιτών και πιστών στη νόμιμη κυβέρνηση δυνάμεων. Ησαν Κύπριοι, ΕΟΚΑΒητατζήδες. Μέλη και στελέχη σήμερα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, του Συναγερμού. Το κόμματος που στέγασε, πολιτικοποίησε και νομιμοποίησε τους πραξικοπηματίες. Κι όχι μόνο αυτό:
Κάποιοι εξ αυτών ήσαν -τότε ή/και σήμερα- επώνυμοι και περιώνυμοι πολίτες του τόπου. Που σήμερα το παίζουν σωτήρες του τόπου και του λαού μας. Συγκεκριμένη πληροφόρηση της “Χ”, στα πλαίσια της παρούσας έρευνας διαρκείας που κάνουμε, όχι μόνο μάς επιτρέπει, αλλά και δημοσιογραφικά μάς επιβάλλει να υποβάλουμε ευθέως το πάρα κάτω πολλαπλό ερώτημα:
- Αληθεύει ότι ο Νίκος Χρυσάνθου Αναστασιάδης, πέρα από δικηγόρος των κατηγορουμένων της ΕΟΚΑ Β’, που κατά καιρούς οδηγούνταν στα δικαστήρια, είχε κι άλλη ανάμιξη -άμεση ή έμμεση- στο προδοτικό πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη 1974;
- Αληθεύει ότι κατά το πραξικόπημα ο ίδιος θεάθηκε σε μπλόκο της ΕΟΚΑ Β’ μπροστά από το “Αμαθούς” στη Λεμεσό;
- Αληθεύει ότι κατά τον έλεγχο διερχόμενου οχήματος, γυναίκα γιατρός που υπηρετούσε τότε στο νοσοκομείο Λευκωσίας και μετέβαινε στη δουλειά της, απευθύνθηκε σ’ αυτόν και του είπε: “Νίκο εγώ είμαι, η ....., η συμμαθήτριά σου και πηγαίνω στη δουλειά μου”;
Αν η απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα είναι καταφατική, τότε πως νομιμοποιείται ο ίδιος Νίκος Χρυσάνθου Αναστασιάδης να διεκδικεί την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, τη συνταγματική τάξη και νομιμότητα της οποίας επεχείρησε να καταλύσει το προδοτικό πραξικόπημα, φέρνοντας ως συνακόλουθο τη βάρβαρη τουρκική εισβολή και -συνεχιζόμενη ίσαμε σήμερα- κατοχή;
Αλλά ότι το πραξικόπημα το εκτέλεσε -και- η ΕΟΚΑ Β’, με στόχο την δολοφονία και ανατροπή του Μακαρίου και να κηρύξουν την Ενωση με την Ελλάδα, το μαρτυρούν επίσης έγγραφα και αναφορές πρωτοκλασάτων στελεχών της ΕΟΚΑ Β’. Ανθρώπων που δηλώνουν οι ίδιοι στενοί συνεργάτες του Γρίβα από το 1955 μέχρι θανάτου του. Αλίμονο, όμως, άνκαι ζωντανοί κάμποσοι εξ αυτών κι ενώ για δύο τώρα μήνες τους προκαλούμε με σωρεία ερωτημάτων στη βάση δικών τους εγγράφων και υπογραφών, αυτοί αρνούνται να απαντήσουν. Ακόμη και σ’ αυτά που αφορούν τον θάνατο του Αρχηγού τους. Επιβεβαιώνοντας, όμως, με τον τρόπο αυτό -και με την ένοχη σιωπή τους- ότι κρύβουν από τον κυπριακό λαό, αλλά και από την Ελλάδα και ευρύτερα τον Ελληνισμό -όπως οι ίδιοι αρέσκονται να χρησιμοποιούν την ορολογία- σημαντικές λεπτομέρειες, γεγονότα και καταστάσεις που αφορούν την ιστορία του, αλλά πρωτίστως την μεγίστη τραγωδία που το προδοτικό πραξικόπημα επέφερε στην Κύπρο και το λαό μας. Κι είναι αυτοί που σήμερα σιωπούν, οι ίδιοι που επιχειρούν παραπλανητικά να γράψουν την ιστορία κατά πώς του βόλευε, μοιράζοντας πιστοποιητικά “πατριώτη” και “προδότη”. “Πατριώτες” εαυτοί και ημέτεροι, και “προδότες” το ΑΚΕΛ και η Αριστερά.»
Οποιαδήποτε δικά μου περαιτέρω σχόλια σήμερα, 15 του Ιούλη 2020, σαράντα έξι χρόνια μετά το προδοτικό πραξικόπημα, περισσεύουν... Γιατί απλά τα γεγονότα βοούν...