Η κυπριακή ΑΟΖ, η "κρίσιμη" μέρα, οι Τουρκοκύπριοι και η ουσία που παραβλέπεται...

Ξέρετε, πάνε κάποιες μέρες που θέλω να καταπιαστώ -σχολιαστικά- με τις εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ και τα παίγνια της Άγκυρας, αλλά προβληματιζόμουν. Όχι ότι φοβούμαι να πω την άποψή μου, αλλά να, ο λόγος μου -εν προκειμένω- θα ήταν από ανατρεπτικός έως... αιρετικός! Παρακολουθώντας, όμως, τα τεκταινόμενα και -πρωτίστως- όσα λέγονται από διάφορες πλευρές -των ημετέρων πολιτικών και των εκπροσώπων της κυπριακής κυβέρνησης περιλαμβανομένων- αποφάσισα να ασχοληθώ σήμερα με το θέμα. Σε συνέχειες, προβλέπω, αφού για την ώρα θέλω να σταθώ στο περί κρίσιμου ορόσημου, ως έχει βαπτιστεί η 22α του Φλεβάρη. Παρεμβάλλοντας επί του θέματος και κάποιες άλλες παραμέτρους, ως οι δηλώσεις Ε/κ και Τ/κ πολιτικών. Για τα αναφαίρετα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι πρώτοι και της απαίτησης συν-διαβούλευσης και με τους Τουρκοκύπριους οι δεύτεροι. Είτε υπάρξει, είτε δεν υπάρξει λύση στο Κυπριακό, λένε...

Παρατήρηση πρώτη: Είναι, πράγματι, η 22α του Φλεβάρη κρίσιμο ορόσημο για την διερεύνηση ύπαρξης -και εν συνεχεία εκμετάλλευση- τυχόν αξιόλογων αποθεμάτων φυσικού αερίου στο τεμάχιο “3” της κυπριακής ΑΟΖ; Υπό την στενή έννοια του τι θα κάνει η Άγκυρα, ναι, είναι ένα κρίσιμο χρονικό ορόσημο. Ωστόσο: Γνωστής της τυχοδιωκτικής και -πολύ περισσότερο- επεκτατικής πολιτικής της Άγκυρας σε βάρος της Κύπρου και των δικαιωμάτων του λαού μας, είναι κανένας από εμάς με την αντίληψη ότι η Άγκυρα δεν θα συνεχίσει την ίδια πολιτική; Ιδιαίτερα όταν το κατοχικό καθεστώς εκπέμπει μηνύματα στο ίδιο μήκος κύματος; Άρα: τα πλέον κρίσιμα έπονται, δεν τα ξεπεράσαμε...

Παρατήρηση δεύτερη: Του πιο πάνω δεδομένου, το ζητούμενο δεν είναι τι θα κάνει η Άγκυρα, αλλά τι θα κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία στη συνεχιζόμενη αυτή προκλητική πολιτική και γραμμή σύγκρουσης της Άγκυρας επί της Κύπρου. Και όχι μόνο αυτό: Εξίσου σημαντικό ζητούμενο είναι και τι θα κάνουν οι Ευρωπαίοι -και λοιποί στρατηγικοί και όχι μόνο- εταίροι μας. Και, καθότι είπα προηγουμένως ότι ο λόγος μου είναι από ανατρεπτικός έως... αιρετικός, σπεύδω να δηλώσω πως: προσωπικά -πέραν των ανέξοδων λόγων και αναγνώρισης του δικαίου της Κυπριακής Δημοκρατίας- δεν αναμένω από τους εταίρους και συμμάχους μας τίποτε πρακτικό επί της ουσίας. Αν, δηλαδή, οι εταίροι μας πρώτα θα είναι έτοιμοι και στη συνέχεια πως, με πρακτικές ενέργειες θα διασφαλίσουν το νόμιμο δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας ανεύρεσης και αξιοποίησης προς όφελος του κυπριακού λαού του όποιου φυσικού πλούτου “κρύβει” η κυπριακή ΑΟΖ. Λυπούμαι πολύ, αλλά επί τούτου μάλλον άνθρακες θα είναι ο... θησαυρός στον οποίο προσδοκούμε!

Παρατήρηση τρίτη: Των πιο πάνω λεχθέντων και γραφέντων, είναι ή δεν είναι δεδομένο τα δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας για αξιοποίηση -προς όφελος του συνόλου του κυπριακού λαού- των πόρων επί του εδάφους και της θαλάσσιας αποκλειστικής οικονομικής της ζώνης; Κι απαντώ: Ασφαλώς και είναι... Είναι και δεδομένο και αναφαίρετο αυτό το δικαίωμα. Και προς τούτο δεν χρειαζόμαστε τα λόγια -πλην κενά πρακτικού περιεχομένου και ουσίας- των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και λοιπών “στρατηγικών” λεγόμενων εταίρων μας. Ως οι Ηνωμένες Πολιτείες και όχι μόνο...

Αλίμονο, όμως: Εδώ παραβιάζεται για σαράντα τέσσερα (44) ολόκληρα χρόνια η εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας και μύγα που... δάγκωσε τις ΗΠΑ, και/ή τους στρατηγικούς και Ευρωπαίους εταίρους μας. Και μην μου πείτε ότι: η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακή Δημοκρατίας και η εκμετάλλευση του όποιου φυσικού πλούτου περιέχει η κυπριακή ΑΟΖ, δεν είναι παρωνυχίδα μπροστά:
• στην κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους,
• στη δημιουργία του παράνομου κατοχικού μορφώματος,
• στην βάναυση και βάρβαρη αποστέρηση από τον Αττίλα των βασικών ελευθεριών & στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και
• εν γένει στα συνακόλουθα τετελεσμένα και τραγικά επακόλουθα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής του 1974 και της -έκτοτε- συνεχιζόμενης κατοχής...

Εφόσον, λοιπόν, αυτό -η επί 44 ολόκληρα χρόνια παραβίασης της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας- είναι ουσία ήσσονος σημασίας, τότε γιατί αυτή παραβλέπεται και αναδεικνύονται ελάσσονος σημασίας ζητήματα και -το χειρότερο- το παίζουμε ότι δεν δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας;

Καταληκτικά (για σήμερα): Απασχολεί, άραγε, τους πολιτικούς και πολιτειακούς μας ταγούς, το ενδεχόμενο: ανεξάρτητα από το πέρα για πέρα δίκαιο των θέσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι επίσημοι χειρισμοί στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ και στην αξιοποίηση του όποιου φυσικού πλούτου αυτή κρύβει, να έχουν συμβάλει στην κορύφωση της κρίσης των τελευταίων ημερών, γύρω από το θέμα αυτό; Κι αυτό με τη διπλή έννοια: πρώτον ότι έπρεπε να προβλεφθεί η τουρκική αντίδραση και, δεύτερο ιστορικά η όποια κρίση δημιουργείτο γύρω από το Κυπριακό, στην μακρά ιστορική του πορεία, αυτή έφερνε νέα τετελεσμένα σε βάρος της Κύπρου και του λαού μας. Φευ, όμως, το φυσικό αέριο και η κυπριακή ΑΟΖ ήταν -προφανώς- δελεαστικό προεκλογικό χαρτί για την κυβέρνηση και -δυστυχώς- δεν άντεξε στον πειρασμό. Και το ανέσυρε, αδιαφορώντας για τα παρεπόμενα...

Αύριο: Κυπριακή ΑΟΖ, οι Τουρκοκύπριοι και η -άλλη- ουσία που παραβλέπεται...