Είχα γράψει κατ΄ επανάληψη στο παρελθόν -και πρόσφατα- ότι θα έπρεπε να απασχολήσει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, την πολιτική ηγεσία, το Εθνικό Συμβούλιο η αντιμετώπιση της περίπτωσης αδιεξόδου ή κρίσης στις συνομιλίες. Ποτέ δεν απασχόλησε. Ποτέ δεν έγινε σοβαρή συζήτηση αντιμετώπισης μιας κρίσης στις συνομιλίες, που ισοδυναμεί με αδιέξοδο, αν λάβουμε υπόψη την πραγματικότητα. Η οποία λέει ότι ούτε πρίν τη Γενεύη 1, ούτε μετά τη Γενεύη 1, είχαμε πρόοδο στα κεφάλαια τα οποία αφορούν την εσωτερική πτυχή του Κυπριακού.

Η Τουρκία έχει εγείρει στη Γενεύη κατά τον πλέον επίσημο και θρασύ τρόπο δύο αξιώσεις που έχουν άμεση σχέση με τους θεσμούς και τις συνθήκες της Ε.Ε. Δια του Υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου και στη συνέχεια με δηλώσεις του Τούρκου Αντιπροέδρου Τουρκές. Πρώτον, την κήρυξη μιας πιθανής λύσης στο Κυπριακό ως Πρωτογενούς Δικαίου με προφανή στόχο να επιτραπούν μόνιμες παρεκκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό. Και δεύτερον, την απόδοση των τεσσάρων ελευθεριών της Ε.Ε. στους τούρκους πολίτες στην Κυπριακή Δημοκρατία μετά τη λύση.