Menu
Γάζα: Δεκάδες νεκροί από ισραηλινά πλήγματα κατά τη διάρκεια της νύχτας

Γάζα: Δεκάδες νεκροί από ισραηλινά …

• Αεροπορικά πλήγματα του...

Λουκίνο Βισκόντι: θεμελιωτής και βασικός εκφραστής του ρεύματος του ιταλικού νεορεαλισμού

Λουκίνο Βισκόντι: θεμελιωτής και βα…

• Έφυγε από τη ζωή σαν σή...

Ελληνοτουρκικά: Προετοιμάζεται το παζάρι για τα «δύσκολα»

Ελληνοτουρκικά: Προετοιμάζεται το π…

Τα επόμενα βήματα στα Ελλ...

Νικόλας Άσιμος: «Έχω και αγαλματάκια, χάρτινο πρωθυπουργό»

Νικόλας Άσιμος: «Έχω και αγαλματάκι…

Ο Νικόλαος Ασημόπουλος -τ...

Η αποστολή Ολγκίν δεν είναι στο κενό

Η αποστολή Ολγκίν δεν είναι στο κεν…

Γράφει: Νίκος Κατσουρίδης...

Ο ΓλυκαΝΑλαΤΟς…

Ο ΓλυκαΝΑλαΤΟς…

Του Ελισαίου Βαγενά* Η μ...

Έγκλημα διαρκείας από το Ισραήλ: Ένα στα τρία παιδιά κάτω των 2 ετών στη Γάζα αντιμετωπίζει οξύ υποσιτισμό

Έγκλημα διαρκείας από το Ισραήλ: Έν…

• ΟΗΕ: Στη Γάζα δεν υπάρχ...

Πορνοκουλτούρα

Πορνοκουλτούρα

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ* Η να...

4 μύθοι για την Ισότητα των φύλων

4 μύθοι για την Ισότητα των φύλων

Του Γιώργου Γεωργίου * Σ...

«Μόνο η Ελλάδα και η Κούβα δεν έχουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια»

«Μόνο η Ελλάδα και η Κούβα δεν έχου…

Από Νίκος Μπογιόπουλος* ...

Prev Next

"Η τέχνη είναι κομμάτι της ζωής", Σάββας Γεωργιάδης

"Η τέχνη είναι κομμάτι της ζωής", Σάββας Γεωργιάδης

Όπου υπάρχει τέχνη, υπάρχει αισιοδοξία, πολιτισμός, δημιουργία. Αν πάψει να υπάρχει, είμαστε καταδικασμένοι

Ο πολιτισμός, η τέχνη διαμορφώνει αντιλήψεις, κοινωνίες. Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, της ιστορίας. Ο καλλιτέχνης μιλάει, προσπαθεί ν’ απευθύνεται σε όλους. Δεν απευθύνεται μόνο σε ειδικούς. Άλλωστε, δεν έχει και νόημα κάτι τέτοιο, τονίζει μιλώντας στο ΚΥΠΕ με αφορμή την έκθεση του με τίτλο «Γυναίκες» στην γκαλερί  Evripides στην Αθήνα μέχρι τις 7 Ιανουαρίου ο Κύπριος ζωγράφος Σάββας Γεωργιάδης.

Στην ερώτηση γιατί μια ολόκληρη έκθεση αφιερωμένη στις γυναίκες, στα πρόσωπά τους με την ματιά σχεδόν να τα αγγίζει,  ο Σάββας Γεωργιάδης σημειώνει ότι καμιά φορά κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ο καλλιτέχνης επιλέγει να ενισχύσει αυτό που θέλει να δώσει περισσότερο. Εκτιμά ότι αν συμπεριλάμβανε και πορτραίτα ανδρών στην ίδια συλλογή έργων, το θέμα θα ξέφευγε από εκεί που ο ίδιος ήθελε να το κατευθύνει. Θα ξέφευγε από την λογική της γυναίκας που γεννά, που είναι μάνα, που είναι σύζυγος, που είναι πολλά πράγματα μαζί.

«Επέλεξα τη γυναίκα γιατί είναι το αντίθετο από μένα, που είμαι άντρας. Η γυναίκα έχει ένα δικό της τρόπο σκέψης, κι αυτή είναι η φύση της. Είναι το πλεονέκτημα και η δύναμή της, αυτός ο τρόπος σκέψης» υπογραμμίζει.  Όπως λέει, του άρεσε πάντα να ζωγραφίζει γυναίκες, του άρεσε το ότι θα μπορούσε να δώσει περισσότερη έμφαση στα κόκκινα χείλη, στα μακριά χρωματιστά μαλλιά, στις εκφράσεις που «γράφει» μια γυναίκα. Ο άντρας, κατά τη γνώμη του, είναι πιο σκληρό πιο τραχύ πρόσωπο. Η γυναίκα βγάζει μια άλλη πνευματικότητα κατά την αντίληψή του. Γι αυτό κατέληξε να επιλέξει να ασχοληθεί μόνο με γυναίκες. «Νομίζω ότι αν έκανα και άνδρες, θα συνέβαλλε στο να χάσει τη δυναμική του όλο αυτό το έργο. Θα πει κανείς, ότι αν επέλεγα μόνο άνδρες, θα είχε και αυτό τη δυναμική του. Αλλά εμένα μου άρεσε πιο πολύ η γυναίκα ως θεματική. Μου ήταν μάλλον μονόδρομος» τονίζει.

Τι τον επηρέασε

Επισημαίνει ότι τον επηρέασε πολύ, ιδιαίτερα στο να επιλέξει να δημιουργήσει πορτραίτα τόσο κοντινά γυναικείων προσώπων, η βουβή ταινία «το Πάθος της Jeanne d’ Arc»  του Καρλ Ντράιερ, η οποία γυρίστηκε τη δεκαετία του ’20 και χρησιμοποιεί την τεχνική αυτή της λήψης των προσώπων από πολύ κοντινή απόσταση. Προσθέτει, όμως, ότι δούλευε και πριν από αυτό γυναικεία πορτραίτα, γυναίκες με «κόκκινα χιλιοφιλημένα χείλη» όπως λέει χαρακτηριστικά και συγκεκριμένα από το 2002.  Και συνδυάστηκαν όλα τελικά, οι συγκυρίες, η προεργασία και η δουλειά, για να καταλήξει στο αποτέλεσμα αυτό, στην έκθεση αυτή καθώς από ένα σημείο και μετά ένιωσε την ανάγκη όλη αυτή η αποσπασματική δουλειά να ενταχθεί σε μια ενότητα.

Στην παρατήρηση ότι ενώ τα έργα διαπνέονται από έντονο ρεαλισμό ταυτόχρονα έχουν ορισμένες πολύ χαρακτηριστικές ατέλειες, ο Σάββας Γεωργιάδης υπογραμμίζει ότι κατά την γνώμη του καμιά φορά στην προσπάθεια να ζωγραφίσει κανείς όπως είναι μια φωτογραφία, οδηγείται στο να ξεφεύγει από αυτό που όντως είναι πραγματικό. Η φωτογραφία, όπως λέει, καταγράφει αυτό που καταγράφει, την λογική με την οποία έχουμε μάθει να βλέπουμε, και όπως βλέπουμε εμείς, βλέπει και ο φακός.  Στην ουσία όμως αυτό που βλέπουμε, την κίνηση, την ζωή, την ένταση, δεν μπορεί να την καταγράψει η φωτογραφία σε σχέση με την τέχνη καθώς η φωτογραφία έχει πολλές άλλες αρετές αλλά όχι αυτήν.

Δίνει μια ζωντάνια, μια κίνηση στο έργο

Στη ζωγραφική, όλη αυτή η ελευθερία, όλη αυτή η ένταση, δίνει μια ζωντάνια, μια κίνηση στο έργο. Το  non finito που υπάρχει στη ζωγραφική είναι πλεονέκτημα, δεν είναι μειονέκτημα, σημειώνει ο Σάββας Γεωργιάδης προσθέτοντας ότι  είναι τελικά ο ίδιος ο θεατής που ολοκληρώνει το έργο δια μέσου της δικής του λογικής και αυτό το κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον, καθώς αν δώσεις σε κάποιον έτοιμα τα πάντα, ενυπάρχει και ο κίνδυνος να γίνεις ανιαρός. Το non finito, σημειώνει,  γίνεται εσκεμμένα συνήθως, το επιδιώκει κιόλας ο ζωγράφος για να προκαλέσει περισσότερο ενδιαφέρον στον θεατή. Ο ίδιος συχνά επιλέγει, όπως λέει, στοιχεία να είναι πιο ελεύθερα, πιο καθαρά. Ακόμη και σε έργα του Γκρέκο, έχει απίστευτη ελευθερία η δουλειά του, τονίζει, και είναι αριστουργήματα ενώ ταυτόχρονα υπάρχει ένταση μεγάλη.

«Δεν ολοκληρώνω τα έργα μου για να αποδώσω τον ρεαλισμό. Κάνω το ακριβώς αντίθετο για να αποδώσω την ίδια τη ζωή, την ένταση που έχει η ζωή. Όσο πιο παθιασμένος είσαι με αυτό που κάνεις, τόσο πιο αληθινό είναι το αποτέλεσμα, γιατί το ζωντανό είναι κάτι άλλο. Στη ζωγραφική μας ενδιαφέρει περισσότερο το αληθινό, όχι το ζωντανό» υπογραμμίζει ο Σ. Γεωργιάδης.

Γυναίκες και κορίτσια της διπλανής πόρτας

Όσον αφορά στα μοντέλα που χρησιμοποίησε, τα οποία είναι γυναίκες ή κορίτσια της διπλανής πόρτας,  όπως λέει στο ΚΥΠΕ, τελικά ενθουσιάστηκαν με το αποτέλεσμα και εκτιμά ότι αυτό οφείλεται στο ότι βγαίνει το συναίσθημα του ποιες είναι, ή το ποιες θα ήθελαν να είναι ή ποιες μπορεί να είναι στο μέλλον. Δεν υπάρχει χρόνος σε αυτά. Ο χρόνος, σημειώνει, είναι υποκειμενικός στην τέχνη. Ναι μεν καταγράφει κανείς την εποχή του, γιατί αυτό κάνει κάποιος όταν ζωγραφίζει, παρόλα αυτά όμως ένα έργο που θα δει κάποιος μετά από πολλά χρόνια, δεν θα αλλάζει: δεν θα είναι άλλες γυναίκες από αυτές που είναι τώρα. «Και είναι αυτός ο λόγος που προσπαθώ να μεταφέρω μια μεταφυσικότητα, όση μπορώ φυσικά, γιατί πιστεύω ότι το έργο πρέπει να έχει μια διαχρονικότητα, να απευθύνεται σε όλες τις εποχές. Καταγράφεις μια εποχή αλλά απευθύνεσαι σε όλο το φάσμα του χρόνου» υπογραμμίζει.

Κατάλαβε περισσότερο τις γυναίκες μέσα από την επισταμένη μελέτη των συναισθημάτων και των εκφράσεών  τους, στην οποία επιδόθηκε επί τόσο καιρό;  Όχι, δεν τις κατάλαβε περισσότερο, εκτιμά,  αλλά δεν ήταν αυτός ο στόχος ούτως ή άλλως. Η πορεία έχει το ενδιαφέρον, η πορεία προς την κατανόηση, προς την αντίληψη. Οι καλλιτέχνες, εκ φύσεως, σημειώνει, είναι περίεργοι, τους ενδιαφέρει το καινούργιο, το διαφορετικό, τους ενδιαφέρει ν’ ανακαλύψουν κάτι μέσα από τη δουλειά τους. «Δεν χρειάζεται να καταλάβεις απαραίτητα τον άλλο. Η προσπάθεια είναι που μετρά. Και δεν μπορείς να εκλογικεύσεις κιόλας τα πάντα. Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Αν προσπαθήσουμε κιόλας να εκλογικεύσουμε τα πάντα, έχει χαθεί η αξία της ανθρώπινης ζωής. Δεν χρειάζεται η λογική πολλές φορές, χρειάζεται το συναίσθημα, που είναι και αυτό που καθορίζει τι είμαστε, ποιοι είμαστε» τονίζει.

Δύσκολη η σημερινή χρονική περίοδος

Ο Σάββας Γεωργιάδης παραδέχεται ότι η σημερινή χρονική περίοδος είναι δύσκολη λόγω της κρίσης για όλους τους πολίτες και προφανώς και για τους καλλιτέχνες. Όπως σημειώνει ο λόγος που ο ίδιος ζωγραφίζει ακόμη, και ζωγράφιζε πάντα, έχει να κάνει με τους γονείς του, που τον ενθάρρυναν πάντα σε αυτό, και θεωρούσαν δεδομένο ότι θα ζωγραφίζει.  Όπως σημειώνει η ζωγραφική είναι κάτι «που τον κρατά», δεν μπορεί να αφήσει τα πινέλα πάνω από τρεις ημέρες, είναι τρόπος ζωής, είναι τρόπος σκέψης, θα πάθει κατάθλιψη χωρίς αυτήν.

Συμπληρώνει ότι οι καλλιτέχνες ποτέ δεν είχαν εύκολο δρόμο και το ίδιο συμβαίνει και τώρα, όμως τονίζει ότι πιστεύει ακράδαντα ότι ακριβώς σε τέτοιες εποχές είναι που ο άνθρωπος έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη την τέχνη. Γιατί η τέχνη είναι ελπίδα,  είναι αυτή που κρατά τα πράγματα σε μια ισορροπία. Όπου υπάρχει τέχνη, υπάρχει αισιοδοξία, πολιτισμός, δημιουργία. «Αν πάψει να υπάρχει αυτό, είμαστε καταδικασμένοι και μάλλον γι αυτό δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει ακόμη και στις δυσκολότερες εποχές» καταλήγει.

πηγή: ΚΥΠΕ

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.

back to top