Οι προεδρικές εκλογές, το “ατού” της οικονομίας και η... φτώχεια στην Ευρώπη
- Written by Κύπρος Κουρτελλάρης
- Be the first to comment!
Γράφει: Κύπρος Κουρτελλάρης
Το βράδυ της δεύτερης Κυριακής των εκλογών, μετά την ανακοίνωση του τελικού αποτελέσματος και της επανεκλογής του κ. Αναστασιάδη, το εν τύποις πόνημα που δημοσίευσα στην ιστοσελίδα της “Κ” το τιτλοφόρησα “Εκλογές τέλος και... τώρα στην πικρή σκληρή πραγματικότητα...”. Ποια είναι η “πικρή, σκληρή πραγματικότητα”, βέβαια, επεξηγούσα στο κείμενο και δεν προτίθεμαι να επαναλάβω όσα έγραψα το βράδυ εκείνο.
Το πιο πάνω γραφέντος, να σημειώσω πως από τα φύλλα της επαύριον Δευτέρας, αλλά και πως -αυτά- παρουσίασαν τη νίκη Αναστασιάδη, κράτησα τον τίτλο του “Πολίτη”: “Πανεύκολη νίκη με ατού την οικονομία”... Και διερωτήθηκα: Βρε, μα πως διάολο, με όλα όσα μας έκανε η διακυβέρνηση Αναστασιάδη στην οικονομία -και εξ αυτού στο κράτος κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας της κοινωνίας- αρχής γενομένης με το περιβόητο κούρεμα, δεκατρείς μόλις μέρες μετά που ανέλαβε τα ηνία του κράτους, κάποιοι ακόμη θεωρούν “ατού” για τον Αναστασιάδη την οικονομία; Τη στιγμή που πέντε χρόνια μετά ο κόσμος -η πλειοψηφία του κόσμου, δηλαδή- βιώνουμε στο πετσί μας και την οικονομία -την πραγματική, όχι αυτή των αριθμών- και την οικονομική πολιτική του Νίκου Αναστασιάδη, του κόμματός του και της γραβατο-κοστουμαρισμένης παρέας του.
Και λέω: Να ένα σημείο να καταπιαστώ μαζί του. Για να θυμίσω ότι: η οικονομική πολιτική -και συνακόλουθα η οικονομία- δεν είναι ο γυαλισμένος τενεκές, τα ψέματα, η παραπλάνηση και τα φούμαρα που προεκλογικά οι θιασώτες του συστήματος μας πωλούσαν, αλλά αποτυπώνεται στη ζωή που ζουν οι πολίτες στην πραγματική της διάσταση: Στο καπιταλισμό, στην πιο ακραία, ολοκληρωτική και επιθετική του μορφή που βιώνουμε τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Ο οποίος -σε ότι αφορά την Κύπρο- μέσα από την πολιτική Αναστασιάδη - Συναγερμού - Βρυξελλών, αφ’ ενός έφερε την καταστροφή της κυπριακής οικονομίας -κι ας τα φόρτωναν ίσαμε χθες στην προηγούμενη κυβέρνηση- και αφ’ ετέρου έφερε την καταβαράθρωση του κοινωνικού κράτους.
Μερικά αποτυπώματα, αυτής της πραγματικότητας, που παραμένουν έντονα χαραγμένα, είναι: η ανεργία και η υποαπασχόληση, η δημιουργία της γενιάς των πεντακοσίων ευρώ και κάτω, η πλήρης απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, η μεγέθυνση του χάσματος κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας, η εμφάνιση στην Κύπρο των κοινωνικών παντοπωλείων και του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, η διάλυση του τομέα της δημόσιας υγείας και το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες έναντι πινακίου φακής, η υποβάθμιση της εκπαίδευσης και του πολιτισμού και μια σειρά άλλα, το καθένα με τη δική του σημασία και επιπτώσεις στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Κι όμως, ενώ αυτή την πραγματικότητα εξακολουθούμε να τη βιώνουμε -η πλειοψηφία του κυπριακού λαού και των εργαζομένων- κάποιοι επιμένουν να μας πουλούν φούμαρα και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Συνεπικουρούμενοι από τον αστικό Τύπο. Όπως καλή ώρα ο “Π”. Και πασκίζουν να μας πείσουν ότι η οικονομία μας πάει καλά κι όσοι δεν το βλέπουμε είμαστε περίπου... στραβοί! Βέβαια, θα μου πείτε ότι στο εμπόριο ισχύει αυτό που ο πάνσοφος λαϊκός δημιουργός μας κληροδότησε ως λαϊκή σοφία, ήτοι: “Εγιώ στραώννω τζιαι πουλώ, εσού άμπλεπε τζιαι ‘γόραζε...”! Και φαίνεται ότι στην Κύπρο -και στην Ευρώπη και τον κόσμο όλο- του σήμερα, πέρα από το εμπόριο του ανθρώπινου πόνου, την ανθρώπινη εκμετάλλευση και την ανθρώπινη δυστυχία, εμπόρευμα είναι και η... πολιτική! Και έμποροι -που εμπορεύονται κατά πως η πιο πάνω παροιμία υποβάλλει- οι πολιτικοί και -κυρίως- οι εξουσίαν κρατούντες...
Με τούτα, λοιπόν, και μ’ εκείνα, φτάνω και στον τίτλο του σημερινού εν τύποις πονήματος: “Οι εκλογές, το ατού της οικονομίας και η φτώχεια στην Ευρώπη...”. Και βάζω στο “παιγνίδι” και την Ευρώπη, καθότι αυτό που συμβαίνει στην Κύπρο, συμβαίνει και στην Ευρώπη και αντίστροφα: Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη, συμβαίνει και στην Κύπρο... Ιδιαίτερα σε ότι αφορά την οικονομία. Και πιστεύω πως θα συμφωνείτε μαζί μου ότι: εκεί που η φτώχεια μεγαλώνει, όχι μόνο δεν πάει καλά η οικονομία, αλλά πάει κατά διαόλου. Για τον κόσμο, βέβαια, όχι για τους οικονομολόγους και τους κοστουμαρισμένους πολιτικούς, έτσι;
Διάβασα τις προάλλες -δυο μόλις μέρες πριν το τέλος του Γεννάρη- στον Ημεροδρόμο, σε ένα κείμενο που υπογράφει ο Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος, ότι: Πάνω από 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι απειλούνται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό! Κι αυτό όχι ως αυθαίρετο συμπέρασμα του συγγραφέα του κειμένου, αλλά όπως προκύπτει από το Συμβούλιο της Ευρώπης που έλαβε χώρα από 22-26 Ιανουαρίου 2018.
Μάλιστα, όπως προκύπτει από την έκθεση, από τα περίπου 120 εκ. Ευρωπαίων απειλούνται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, τα 25 εκ. από αυτά είναι παιδιά, ενώ: 40 εκ. άνθρωποι αντιμετωπίζουν καθημερινά υλικές δυσκολίες και πάνω από 4 εκ. είναι άστεγοι.
Βέβαια, όπως επισημαίνει ο Ελλαδίτης δημοσιογράφος, «Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι η αρμόδια Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει …λύσεις «ασπιρίνες» για μια φτώχεια που αναπαράγεται και μεγεθύνεται εξαιτίας των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών του ευρωενωσιακού οικοδομήματος. Μοναδικός στόχος η διαχείριση της ακραίας φτώχειας, προκειμένου να μην αμφισβητηθούν από τα εκατομμύρια των φτωχών και ανέργων της Ευρώπης τα “όσια και τα ιερά” του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος».
Και που κολλά η Κύπρος, οι εκλογές και η... οικονομία μας; Μα... κομμάτι αυτής της Ευρώπης της αυξανόμενης φτώχειας είναι και η Κύπρος, με τους αντίστοιχα δικούς της ιδιαίτερα ψηλούς δείκτες. Κι αυτόν, ακριβώς, τον καπιταλισμό, αυτό το σύστημα, αυτές τις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας -και εξ αντιδιαστολής τις “θεραπείες” με... ασπιρίνες- επαγγέλλεται και υπηρετεί στην Κύπρο το κυβερνών κόμμα -Συναγερμός- και ασφαλώς κι ο επανεκλεγής στην προεδρία της Δημοκρατίας -για δεύτερη θητεία- Νίκος Αναστασιάδης. Με τον αστικό Τύπο να “τσοντάρει” την παραπλάνηση της κοινής γνώμης με την φτιασιδωμένη εικόνα γύρω από την οικονομία... Μια οικονομία που προφανώς ευημερούν οι αριθμοί, αλλά, φευ, πάσχουν σοβαρά οι άνθρωποι...