Γράφει: Κύπος Κουρτελλάρης

Μετά από όλα όσα φρικιαστικά βιώνει η κυπριακή κοινωνία τις τελευταίες δύο σχεδόν βδομάδες, μετά από τις αποκαλύψεις για τις δολοφονίες -επτά καθ’ ομολογία του δράστη, ανάμεσά τους και δύο παιδιά- αλλοδαπών και μετά από την εκκωφαντική -όπως την χαρακτήρισα χθες- σιωπή, για τα διαδραματιζόμενα, του προέδρου της Δημοκρατίας, σήμερα, ανήμερα του Επιτάφιου του Εσταυρωμένου πληροφορηθήκαμε ότι ο πρόεδρος Αναστασιάδης δηλώνει συγκλονισμένος από την αποκάλυψη τόσων στυγερών δολοφονιών. Και ότι εκφράζει βαθύτατη θλίψη και έντονη ανησυχία...

Αλίμονο, όμως: ο συγκλονισμός του προέδρου, η βαθύτατη θλίψη και έντονη ανησυχία του δεν εκφράστηκαν δια ζώσης από το μακρινό Πεκίνο όπου βρίσκεται, αλλά από σχετική ανακοίνωση της προεδρίας της Δημοκρατίας! Κάθησαν, δηλαδή, οι επικοινωνιολόγοι του προεδρικού και συνέταξαν -κατ’ εντολή ή όχι του προέδρου, ολίγον ενδιαφέρει- μια ανακοίνωση για να μας πουν αυτά που έπρεπε να πει ο πρόεδρος από την πρώτη στιγμή που άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των αποκαλύψεων για τις στυγερές δολοφονίες.

Προχώρησαν, όμως, οι επικοινωνιολόγοι του προεδρικού σε ένα επιπλέον βήμα. Για να δικαιολογήσουν -προφανώς- την μέχρι σήμερα απραξία της πολιτείας, των καθ‘ ύλην αρμοδίων -υπουργού και αρχηγού της Αστυνομίας- και του ίδιου του προέδρου, απέδωσαν στον πρόεδρο -κατ’ εντολή του ή όχι είναι αδιάφορο- αφ’ ενός κατανόηση για τη συναισθηματική φόρτιση, και αφ’ ετέρου τη σύσταση για “ψυχραιμία, προκειμένου πρώτα να ολοκληρωθούν οι αστυνομικές έρευνες και ακολούθως να εξετασθούν υπό το φως αυτής της συγκλονιστικής εμπειρίας όλες οι σχετικές διαδικασίες, να γίνουν οι απαραίτητες αναθεωρήσεις και διορθώσεις και να αποδοθούν τυχόν ευθύνες”... Αν αυτό δεν είναι κάλυψη τόσο του αρμόδιου υπουργού, όσο και του αρχηγού της Αστυνομίας αλλά και του ίδιου του προέδρου για ότι η κοινωνία απαιτούσε και απαιτεί αλλά αυτοί δεν έπραξαν, τότε οι λέξεις χάνουν το νόημά τους...

Σήμερα, όμως, είχαμε και κάτι άλλο: Μετά την χθεσινή άτοπη και άκαιρη διάσκεψη Τύπου του Συνδέσμου Αστυνομίας Κύπρου -όπου προβλήθηκε ο ισχυρισμός πως τα μέλη του αστυνομικού σώματος Κύπρου έπραξαν [στις κατά καιρούς καταγγελίες για τις ελλείπουσες γυναίκες και παιδιά] το καθήκον τους βάση της Νομοθεσίας- τον συγκλονισμό και αποτροπιασμό τους σε σχέση με όσα αποκαλύπτονται για τις δολοφονίες γυναικών και παιδιών εξέφρασαν σήμερα με σχετική ανακοίνωσή τους και ο Σύνδεσμος Αστυνομίας Κύπρου και ο Σύνδεσμος Ανωτέρων Αξιωματικών Κύπρου.

Ωστόσο: Οι δύο αυτοί σύνδεσμοι, δεν έμειναν μόνο στον συγκλονισμό και αποτροπιασμό τους για τις δολοφονίες. Προχώρησαν ένα βήμα πάρα κάτω, δηλώνοντας “την στήριξη τους στον Αρχηγό Αστυνομίας και στην ανακριτική ομάδα, που διερευνά τις δολοφονίες” ... Κάτι που παραπέμπει -και συνειδητά υποβάλλει- στον χθεσινό ισχυρισμό ότι οι τότε ενέργειες της Αστυνομία και των οργάνων της "έγιναν σύμφωνα με τη νομοθεσία"... Δικαιολογώντας, έτσι, την όποια απραξία και ολιγωρία παρατηρήθηκε από αστυνομικά όργανα και όχι μόνο.

Θα μου πείτε: μα είναι κακό να στηρίζουν τα μέλη της ανακριτικής ομάδας που διερευνά τις δολοφονίες και οι οποίοι, σύμφωνα με την ανακοίνωση “εργάζονται νυχθημερόν, με επαγγελματισμό, ευσυνειδησία και υπευθυνότητα μπροστά στα πρωτοφανή αυτά εγκλήματα για τα κυπριακά δεδομένα, με στόχο την πλήρη εξιχνίαση τους”; Κι απαντώ: Ασφαλώς και δεν είναι κακό.

Ωστόσο: η όποια κοπιαστική εργασία από την ανακριτική ομάδα γίνεται σήμερα -που γίνεται- δεν αναιρεί τις όποιες παραλείψεις, ακόμη και ολιγωρία στην εξέταση των κατά καιρούς καταγγελιών για τις εξαφανίσεις των άτυχων γυναικών. Παραλείψεις και ολιγωρία που αν δεν παρατηρούνταν, ενδεχομένως κάποιες από αυτές θα ήσαν σήμερα εν ζωή!

Αυτών λεχθέντων -και γραφέντων- παραμένει ένα βασικό ερώτημα: Στην όλη υπόθεση, στην όλη διαδικασία διερεύνησης των καταγγελιών για τις εξαφανίσεις των πέντε γυναικών και των δύο μικρών παιδιών, είτε παρατηρήθηκαν είτε δεν παρατηρήθηκαν ολιγωρία και παραλείψεις, δεν προκύπτουν αυτονόητα ευθύνες και συνακόλουθα αυτονόητες ενέργειες; Τόσο σε επίπεδο πολιτικό, όσο και σε  επίπεδο διοίκησης της αστυνομίας; Κι απαντώ: Ασφαλώς και προκύπτουν. Και τούτες δεν έχουν να κάνουν ούτε με τα αποτελέσματα του δύσκολου έργου της ανακριτικής ομάδας, ούτε με τις διαδικασίες, ούτε και με τις τυχόν απαραίτητες αναθεωρήσεις και διορθώσεις στη διαδικασία και τη νομοθεσία. Οι πολιτικές ευθύνες είναι πάνω και πέρα από όλα αυτά. Και δεν χρειάζεται ο πρόεδρος να καλεί την κοινωνία να είναι ψύχραιμη ίσαμε το τέλος των ερευνών, για να αποδοθούν οι όποιες ευθύνες.

Οι πολιτικές ευθύνες αναλαμβάνονται στην πράξη. Και αν αυτοί που πρέπει να τις αναλάβουν, δεν το πράττουν, υποβάλλοντας τις παραιτήσεις τους, τότε ο πρόεδρος αναλαμβάνει δράση και τους παύει. Όχι να τους δίνει κάλυψη, συστήνοντας ψυχραιμία, προκειμένου -τάχαμου- πρώτα να ολοκληρωθούν οι αστυνομικές έρευνες και ακολούθως να εξετασθούν υπό το φως αυτής της συγκλονιστικής εμπειρίας όλες οι σχετικές διαδικασίες, να γίνουν οι απαραίτητες αναθεωρήσεις και διορθώσεις και -στο τέλος τέλος- να αποδοθούν τυχόν ευθύνες! Οι ευθύνες -σε πολιτικό επίπεδο- είναι εκεί, αυταπόδειχτες και αυτονόητες. Και έπρεπε να αναληφθούν. Είτε δια της αυτόβουλης παραίτησης είτε δια της παύσης από τον πρόεδρο. Αυτό δεν έγινε και στα μάτια της κοινωνίας υπόλογοι για τούτο είναι τόσο ο αρμόδιος υπουργός και ο αρχηγός της Αστυνομίας, όσο και ο ίδιος ο πρόεδρος της Δημοκρατίας! Τελεία και παύλα...

Υστερόγραφο: Με όλο το σεβασμό σε όλους όσους επικαλούνται τη νομοθεσία για τη διαδικασία άρσης του τηλεφωνικού απορρήτου και πότε αυτό γίνεται, στην απλή λογική της κοινή γνώμης, τούτο δεν στέκει ως επιχείρημα για τις παραλείψεις και ολιγωρία που παρατηρήθηκαν κατά την εξέταση των καταγγελιών για τις εξαφανίσεις. Κι αυτό γιατί η άρση του απορρήτου δεν θα γινόταν για τυχόν υπόπτους, αλλά για τις ίδιες τις ελλείπουσες. Δηλαδή για τις κλήσεις από και προς τα δικά τους τηλέφωνα και όχι οιουδήποτε άλλο τρίτου Και ειλικρινά δεν πείθει ότι αυτές δεν περιλαμβάνονται στο σχετικό νόμο.
Αυτά είναι τρελά πράγματα. Διότι ακόμη και αν δεν περιλαμβάνονταν, ακόμη και αν όντως υπήρχε νομικό πρόβλημα, δεν σκέφτηκε έστω και ένας αστυνομικός, έστω και ένας αξιωματικός -του αρχηγού περιλαμβανομένου- έστω και ένας αρμόδιος του υπουργείου -του υπουργού περιλαμβανομένου- να ζητήσει εξαίρεση από το νόμο για να φτάσουν στα χέρια των ανακριτών της τηλεπικοινωνιακά δεδομένα των προσώπων που εξαφανίστηκαν; Και εν ανάγκη να πάνε στη βουλή και δεν ξέρω κι εγώ που στο διάολο αλλού, για να πετύχουν ένα τέτοιο διάταγμα; Μα επιτέλους: ο νόμος γίνεται για να εξυπηρετεί τον άνθρωπο, τη ζωή και την ασφάλειά του ή ο άνθρωπος γεννιέται απλά για να υπηρετεί τους όποιους νόμους;... Δηλαδή στη σχέση άνθρωπος - νόμος ποιο είναι το κυρίαρχο; Ο άνθρωπος ή ο νόμος;...
Κυπ. Κ.

Γράφει: Κύπρος Κουρτελλάρης

Ε, το λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός δεν παίζεται. Και το λέω με πλήρη συναίσθηση της λέξης και της ερμηνείας της. Κι όχι μόνο αυτό: Ο άνθρωπος αυτός αποδεικνύει πως έχει και θράσος -πολιτικά ομιλούντες- απύθμενο. Ποιος; Μα ο υπουργός Δικαιοσύνης Ιωνάς Νικολάου. Ο οποίος, ανήμερα της ημέρας Σταύρωσης του θεανθρώπου, έκρινε σκόπιμο να στείλει -στον κυπριακό λαό- το δικό του πασχαλινό μήνυμα. Για να μας πει, τι νομίζετε; Ότι η ασφάλεια του πολίτη είναι... προτεραιότητα της κυβέρνησης!